دانلود رمان ما دیوانه زاده میشویم
برای بار آخر دستی به موهایم کشیدم.
آنها را حالت دار اتو کرده بودم و از لمس صافی اشان لذت میبردم. نگاهشان کردم. نمیخواستم آن ها را باز بگذارم و از زیر شالم هر کدام به یک طرف آویزان شوند. از میان وسیله های روی میز گیره های مشکی رنگی بیرون کشیدم و با آن پشت سرم جمعشان کردم تا پف نکنند.
کمی عقب رفتم و خودم را در آینه برانداز کردم.
این اولین بار بود که من بین خانواده ی پدر با آرایش ظاهر میشدم پس بهتر بود که کمتر خودم را بزک دوزک کنم.
مانتوی کوتاه گلبهیم با آن گل های برجسته ی ارکیده ی درشت که در پایینش بود را به تن کردم. شومیز طرحدارم را با شلوار کوتاه سفیدم ست کرده بودم و از تیپم راضی بودم.
شالم را روی سرم انداختم و کیف دستی کوچکم را گرفتم و از اتاق بیرون رفتم.
مادر در اتاقش مشغول ترجمه بود. شاهین و شهرام برای تمرین فوتبال به زمین ورزشی رفته بودند و جز ما کسی خانه نبود.
تقه ای به در نیمه باز اتاقش زدم و سرم را داخل فرستادم: مامان؟ من دارم میرم.
سعی میکرد با من چشم در چشم نشود: باشه. مواظب خودت باش. بهت خوش بگذره.
لبخند زدم: لباسام خوبه؟
این بار مجبور شد سرش را کامل بلند و نگاهم کند: چه خوشگل شدی. این همون مانتوییه که با تینا چند روز پیش خریدی؟
به مانتو نگاه کردم و روی پارچه ی بی نظریش دست کشیدم و خندیدم: آره. حس میکنم دارم میرم عقد خودم.
مادر عینکش را برداشت و فقط نا امید نگاهم کرد و سر تکان داد: دلم میخواد بگم خدا اون روزو نیاره.
من نیز دستم را بیخیال در هوا تکان دادم: مامان ولش کن. کی میاد منو بگیره؟ تا آخر عمرم بیخ ریشتونم.
با لبخند نگاهم کرد. با او خداحافظی کردم و اپ مخصوص ماشین های دربستی را چک کردم تا ببینم چقدر برای پوشیدن کفش وقت دارم. کفش های پاشنه بلند جلو بازم را بیرون کشیدم و فوری به پا کردم.
درون ماشین نشستم و بعد از دادن آدرس خانه ی پدری به راننده در خودم جمع شدم. حس میکردم سرمای هوا در جانم نشسته. کاش لباس گرم تری برای این هوا انتخاب میکردم.
گرمی لباس های دیگرم را فدای زیبایی مانتوی تنم کرده بودم.
وقتی رسیدم با تشکر از راننده، پیاده شدم
